Land
De buren Een aantal weken geleden stonden ineens de buren van ter rechter zijde voor de deur. Ze hadden een plan. OK, kom maar binnen. Lui als ik ben ga ik aan de keukentafel zitten en nodig ik ze uit om ook te gaan zitten, dat gaat zo in LDF. Je moet de mensen nadrukkelijk uitnodigen om te gaan zitten. Nee ze bleven liever staan. Oeps, nu komt het dacht ik. Vervolgens legt mevrouw gedecideerd een stuk papier op tafel. Een tekening van het kadaster. Kijk, klopt manlief op het papier, wij zouden graag een stuk land van jullie willen kopen. In blauw was aangegeven dat ze een kwart van de voorweide wilden overnemen. Ik nam een afwachtende houding aan. Wat ze aanspoorde om met enige nadruk te verklaren waarom wij dat stukje toch vooral aan hen moesten verkopen. Volgde enig geneuzel over licht, een oprijlaan, een terras... waarom dat goed voor hen was. Wij hadden land genoeg, dus daar konden we best wel een stukje van afstaan, toch? Voor hun wel en wee uiteraard. Mijn eerste gedachte was, h